Ksiądz- i jeszcze po kolędzie

Tak, nadchodzi ten okres roku, gdy w naszym wierzącym i praktykującym państwie, pełnym chrześcijan kochających bliźniego mniej niż siebie samego, do drzwi większości domostw puka Pan Ksiądz. Nieznoszącym sprzeciwu krokiem przekracza próg domu, omiata wzrokiem mniej lub bardziej zamożne chałupy, pokropi, poszepcze, ukoi smutki i pobłogosławi na nowy rok, a potem zgarnie do kieszeni należną kopertę i pomknie dalej głosić dobrą nowinę.

Ci, którzy mnie znają, albo czytają tych słów kilka, które czasem uda mi się wyprodukować, wiedzą, że moje przekonania religijne od niezbyt fanatycznych zeszły na całkowicie angostyczne  manowce. Wszelkie więc głoszone dogmaty i rytuały, którym poddajemy się w ramach tzw. hucpy religijnej, po ich przemyśleniu stały się dla mnie dość ciekawym materiałem poglądowym.

Więc wracając do Pana Księdza Po Kolędzie zauważyłam, że jego zapowiadane przybycie zawsze kwitowane jest głośnym wzdychnięciem zniechęcenia. Wizyta zawsze łączy się bowiem z przymusem nadprogramowego sprzątania, z koniecznością bycia w domu o konkretnej porze, co z kolei często wiąże się z opuszczeniem innych, bardziej ciekawych zajęć. Jakoś nie zdarzyło mi się jeszcze usłyszeć okrzyku, ba, choćby szeptu radości związanego z przybyciem w progi domu bożego wysłannika. Nie raz za to z oburzeniem komentowano moją antypostawę, która nie przewiduje wizyt tego jejmościa w moich skromnych progach. Było kiedyś jakieś powiedzenie o drzazgach i belkach w oku, ale w sumie czy to ma znaczenie, skoro i tak wszyscy smażyć się będziemy w ogniu piekielnym?